Αιώνες τώρα με τα μάτια μου δεμένα,
γυρνώ του κόσμου τις αυλές και τις αλάνες,
αδέρφια μ’ αγαπήσανε και μάνες,
γιατί δεν πίκρανα ποτέ κανένα.

Μεγάλωσα με όνειρα
κι ας ήμουν μια τυφλόμυγα
που χαμηλά πετούσε.
Γνώριζα μέσα μου βαθιά,
σαν μια τσιγγάνα τα χαρτιά,
ποιος με κορόϊδευε
και ποιος με συμπονούσε.

Κι όποιον ερωτευόμουνα,
ανώδυνα και επώδυνα,
τον άφηνα και με νικούσε.
Μεγάλωσα με όνειρα
κι ας ήμουν μια τυφλόμυγα
που χαμηλά πετούσε.

Στα Δωδεκάνησα μου `παν πως έχω μάνα
κι όποιος με βάφτισε, δεν είχε το Θεό του.
Τυφλόμυγα να `λεγαν το χωριό του
κι εμένα Αφροδίτη ή Μαριάννα.