Αν ήθελες
με δάκρυ κιμωλία
το «τότε» θα διέγραφα
Αν πίστευες
με ανάσες πυρωμένες
το «τώρα» θα υπέγραφα
Αν έψαχνες
στα Βάθη των αιώνων
τα χνάρια θα ψηλάφιζες
Αν έλυνες
τον κόμπο στο λαιμό σου
το τραύμα μου θα άγγιζες

Ποτέ δε χάραξες τροχιά
πέρα απ’ το μύθο σου
Ποτέ δεν άνοιξες φτερά
μακριά απ’ τον ίσκιο σου

Τόσες κλονίστηκες στιγμές
τόσες γυμνώθηκες
Μα ούτε στου πόθου τις ρωγμές
δεν αθωώθηκες

Αν άντεχες
και μια φορά να χάσεις
τα σκήπτρα, θα επέστρεφα
Αν τόλμαγες
τα τείχη σου να ρίξεις
το βλέμμα δε θα απέστρεφα
Αν σώπαινες
το μέσα σου αηδόνι
να ικετεύει θ’ άκουγες
Αν χόρταινες
την πείνα σου για σένα
να δραπετεύεις θα `παυες