Σαλπάρω, φεύγω μες στου νου μου τη μουντάδα
φορώ κατάσαρκα το ψέμα σου παλτό
Χάνω τον ίσκιο μου κι ας είμαι στη λιακάδα
τις υποσχέσεις μ’ ανεμόσκαλα πετώ

Μα έναν κύκλο μες στη χούφτα σου θα κάνω
και για τους δυο μας θα πεθάνω μοναχή
Δεν ψάχνω χρώμα να τονίσω παραπάνω
ζωή ασπρόμαυρη που έμεινε ρηχή

Ντυμένος ήλιος το φεγγάρι αποπαίρνεις
και της χρυσόσκονης η δίνη σε ρουφά
Μια σκοτωμένη καλημέρα τι μου στέλνεις
τρεις με προδίδεις κάθε νύχτα στα κρυφά

Σαλπάρω, φεύγω το μυαλό μου αυλακώνεις
λευκό δε βλέπω στον ορίζοντα πανί
Όλες ίου έρωτα τις λέξεις χαρακώνεις
και καθρεφτίζομαι στο βλέμμα σου γυμνή

Στα δυτικά στρέφω την πλώρη και διαγράφω
λιμάνια, χάδια, μια σημαία κουρελού
Κι όμως φοβάμαι πως ακόμα αντιγράφω
το προσωπείο της αρχαίας τραγωδού