Σε σκισμένες σε ψάχνω αφίσες
τις στιγμές που οι πλατείες σιγούν
Και οι ρήτορες μόνοι θρηνούν
φορτωμένοι του χθες τις βαλίτσες

Στις νεκρές διαδρομές μου γυρεύω
υποσχέσεις που γίναν πληγή
Και το σήμα του κόσμου που αργεί
στα ερείπια του λάθους χορεύω

Καπετάνιος και λαθρεπιβάτης
σε ακυβέρνητο σκάφος γλιστρώ
Μεγαλώνω κρυφά το μωρό
της στερνής, ζωντανής μου αυταπάτης

Προδομένη καρδιά ανεμίζω
και συ δείχνεις προς το πουθενά
Πού να ανοίξω, δεν ξέρω, πανιά
σαν τρελός το όνομά σου ψελλίζω

Κοντραμπάντο ιδεών και αισθημάτων
σε ασπρόμαυρο φιλμ εποχής
Βάρος συλλογικής ενοχής
σε ποθώ και πατώ επί πτωμάτων

Καπετάνιος και λαθρεπιβάτης
σ’ ακυβέρνητο σκάφος γλιστρώ
Στο κατάρτι ψηλά ισορροπώ
της ζωής, της οργής, σχοινοβάτης