Πόσα πολλά τους έχω μαζεμένα
τόσα πολλά θολά και μεθυσμένα
μες το κιτάπι μου να κρύβω ένα γνώριμο θυμό.

Πόσα ειν’ αυτά που διαφεντεύουν την ψυχή μου
σκάνε σαν κύμα και βουλιάζουνε μαζί μου
τι χαρακτήρα να κρατήσω για να γίνω αρεστή.

Μη σε λυγίζει ρε γαμώτο αυτή η τρέλα
είν’ ένα σύννεφο που βρέχει κάθε μέρα
πάνω στις πλάτες μας καρφώσαν το σταυρό
για να ματώνει το καλό απ’ το κακό.

Μη σε λυγίζει ρε γαμώτο αυτή η τρέλα
πέφτει σαν δάκρυ μα στεγνώνει απ’ τον αέρα
στημένο έργο μα εγώ δε θα το δω
βλέπω τ’ αστέρια στο δικό μου ουρανό.

Με δυο φτερά φτιαγμένα από χαρτί
θα αποδράσω απ’ τη μικρή μου φυλακή
στα παραμύθια τους ο ήρωας θαυμάζει το ληστή.

Δε θα δεχτώ να γαλουχήσουν και εμένα
είμαι το αύριο που έσπασε τα φρένα
όλος ο δρόμος αν θελήσεις ανοιχτός
αρκεί η καρδιά σου ν’ αναλάβει οδηγός.

Μη σε λυγίζει ρε γαμώτο αυτή η τρέλα
είν’ ένα σύννεφο που βρέχει κάθε μέρα
πάνω στις πλάτες μας καρφώσαν το σταυρό
για να ματώνει το καλό απ’ το κακό.

Μη σε λυγίζει ρε γαμώτο αυτή η τρέλα
πέφτει σαν δάκρυ μα στεγνώνει απ’ τον αέρα
στημένο έργο μα εγώ δε θα το δω
βλέπω τ’ αστέρια στο δικό μου ουρανό.