( Για τον Σάκη Μπουλά )

Υπάρχουν άνθρωποι που η γη τους πέφτει λίγη,
που είναι μικρός, δεν τους χωράει ο ουρανός,
το φως του φεγγαριού που σε τυλίγει
εσένα που ποτέ δεν είσουν κανενός.

Υπάρχουν άνθρωποι που λείπουν όταν φεύγουν
κι αυτοί που φεύγουν μα δε χάνονται στο χθές,
τα μάτια σου θαρώ εδώ τριγύρω φέγγουν
να μας φωτίζουνε σε λύπες σε χαρές.

Είσαι εδώ στις εκδρομές και στις φωνές,
είσαι εδώ στις παιδικές μας τις γειτονιές.

Αυτά που μοιραστήκαμε τούτα τα χρόνια,
ελπίδες, όνειρα και σχέδια σωρό,
στον ουρανό πετάνε σαν λευκά μπαλόνια
που ξέφυγαν από ένα χέρι παιδικό.

Ταξίδεψες μια νύχτα κρύα του Φλέβάρη,
τα σύννεφα ξεπέρασες και πήγες πιο ψηλά,
τ’ αστέρια σ’ αγκάλιασαν και τοφεγγάρι
σαν έγινες φλασάκι για μικρά παιδιά.

Είσαι εδώ στις εκδρομές και στις φωνές,
είσαι εδώ στις παιδικές μας τις γειτονιές.