Μάλλον πρόκειται για λάθος διαταγή,
παρεξήγηση στην άτακτη σιγή,
αγκαλιά που `χει ανοίξει σαν πληγή
να σε χωρέσει.
Παραπάτημα αδέξιου χορευτή,
στα λυμένα του κορδόνια θα κρυφτεί
να συγχωρέσει.
''Δε βαριέσαι'', λες, σηκώνεις το χαλί
κι από κάτω του στριμώχνεις τα σπασμένα,
το θυμό σου, τη χαμένη σου φωνή,
τ’ απωθημένα.

Και κοντεύει στο ταβάνι το χαλί
κι εσύ κάνεις ότι ζεις ευτυχισμένα,
μα όσοι έμαθαν απ’ έξω τη σιωπή
ζουν στριμωγμένα.
Μα όποιος έμαθε απ’ έξω τη σιωπή
ζει στριμωγμένα.

Μάλλον πρόκειται για λάθος διαταγή,
μια είς άτοπον στημένη απαγωγή,
η σταγόνα αυτή που πάντοτε αργεί
να ξεχειλίσεις.
''Δε βαριέσαι'', λες, σηκώνεις το χαλί
κι από κάτω του στριμώχνεις τα σπασμένα,
το θυμό σου, τη χαμένη σου φωνή,
μπορεί κι εμένα.