Με όλα εκείνα πού έκλεψε
μαζί με τη καρδιά μου
κυκλοφορούσε άνετος
με όλα τα κλειδιά μου.

Και γώ καθόμουν κι έκλαιγα
Για τα δικά μου λάθη
Και κάθε μέρα πέρναγα
και του Χριστού τα Πάθη.

Μια μέρα που τον ρώτησα
Αν πρόκειται ν’ αργήσει
αφού με χειροτόνησε
Μου λέει... “περνάμε κρίση”.

Κι ένα βράδυ πού `βρεχε
Νομίζω ήταν Δευτέρα
Το πιστολάκι μου έφυγε
Κι έπεσε στην μπανιέρα.

Το τέλειο έγκλημα
Το - τέλειο έγκλημα
Πώς έγινε πλημμέλημα;
Πώς μ’ άφησαν να φύγω
Αθώα παραλίγο
Αθώα παραλίγο.

Ο δικηγόρος μου έσκιζε
Μάρτυρες δεν υπήρχαν
Κι έκανε εμένα μάρτυρα
Για όλα όσα μου `τύχαν.

Τα πλήθη απ’ έξω φώναζαν
“Αφήστε την να φύγει”
τ’ ακούγανε οι δικαστές
με σηκωμένο φρύδι