Ας είναι η πόρτα σου ανοιχτή και το κερί αναμμένο
να βλέπω πούθε να πατώ και πούθε να διαβαίνω.

Να μπω κρυφά στην κάμαρη, στην κλίνη που κοιμάσαι
να δω τι ονειρεύεσαι και πόσο με θυμάσαι.

Θα `ρθω στο φεγγαρόφωτο σαν ίσκιος του Διονύσου
με λόγια , με γλυκόλογα τη φύση σου να ανθίσω
των μυστικών σου το κρασί να πιω και να μεθύσω.

Ας είν’ το παραθύρι σου διπλομανταλωμένο
να `ν’ το δικό μας μυστικό κρυφό και αμπαρωμένο.

Μην το μαντέψουν οι Θεοί, μην το ζηλέψει ο κόσμος
μη μαραθεί σαν τον ανθό, μην το στερέψει ο χρόνος.

Θα `ρθω στο φεγγαρόφωτο σαν ίσκιος του Διονύσου......