Κουράστηκαν οι ώρες μου να σε περιμένουν,
εγώ πίσω απ’ τον ίσκιο σου κι εσύ αλλού τραβάς,
κορμί μου, εγώ σου τα `λεγα, όσοι αγαπούν παθαίνουν,
γέρνεις `πάνω στον ώμο της και στο τσιμέντο σπας.

Μου χρωστάς τα όνειρα
που έκανα για `σένα,
τον κόσμο που σου έφτιαξα
κι άφησα απ’ έξω εμένα.

Ποτέ, που λες, δεν κράτησα τίποτα και για `μένα,
έδινα πάντα κι έκανα τους άλλους δυνατούς,
αργά, μα το κατάλαβα, στης μοναξιάς τα ξένα,
πως, της καρδιάς τα σύνορα, δεν έχουνε φρουρούς.

Μου χρωστάς τα όνειρα
που έκανα για `σένα,
τον κόσμο που σου έφτιαξα
κι άφησα απ’ έξω εμένα.