Κάθε μέρα που ξυπνώ
Και κοιτώ στον ουρανό
Βλέπω εκεί, δίπλα στον ήλιο,
Έν’ αστέρι λαμπερό.

Μα πώς γίνεται να βλέπω
Ένα λαμπερό αστέρι;
Είναι μέρα μεσημέρι!

Κι αν σε κάποιον, πες, τολμήσω
Για τ’ αστέρι να μιλήσω,
Με κοιτάζει μ’ απορία,
Ένα βήμα κάνει πίσω.

Μα πώς γίνεται να βλέπεις
Ένα λαμπερό αστέρι;
Είναι μέρα μεσημέρι!

Έχει δίκιο και το ξέρω
Κι είν’ ο λόγος που υποφέρω
Είμαι από άλλο κόσμο,
Τι να κάνω, δεν το θέλω...

Μου αρέσει, λες, να βλέπω
Κάθε μέρα μεσημέρι
Ένα λαμπερό αστέρι;

Όμως απ’ την άλλη λέω
Πως αυτό είναι σπουδαίο.
Στη ζωή να έχεις άστρο
Σίγουρα δεν είν’ τυχαίο.

Έλα πες μου, αστεράκι!
Που σε βλέπω, τι σημαίνει;
Να το έχω για καλό;
Ή κακό με περιμένει;