Ας ξημερώσει η βραδιά, αυτή η γκρίζα και βαρειά,
που τ’ άστρα χάθηκαν, μαζί και το φεγγάρι,
γιατί έχεις φύγει μακριά κι έμειν’ ο πόνος στην καρδιά,
που κάποιος άλλος, από `μέ, σε έχει πάρει.

Ας ξημερώσει η βραδιά, ίσως να βρει παρηγοριά
η πονεμένη μου ψυχή, να σε ξεχάσει,
ο τρόπος που `φυγες μακριά, μου `χει πληγώσει την καρδιά
και κάθε ελπίδα πια, για `σέ, την έχω χάσει.

Ας ξημερώσει η βραδιά, αυτή η γκρίζα και βαρειά,
το γλυκοχάραμα, την γη, να αγκαλιάσει,
μ’ ένα παράπονο πικρό, αντίο μόνο, θα σου πω
κι όπως με ξέχασες, θα σ’ έχω πια ξεχάσει.