Αν για σας Ελλάδα σημαίνει χάι χάου αρ γιου,
κι όχι αυτή η ζαλάδα στα ταξιδάκια του φιλιού,
θα καρφώσω στις σκέψεις σας,
στις σπασμένες τις λέξεις σας,
το κοντάρι του Άι Γιωργού.
Νιώθω τόσο μόνος μου δίχως ταίρι και γεννιά,
δεν καλμάρει ο πόνος μου με αντιβιοτικά,
με φρου φρου και μ’ αρώματα
με μισθούς κι επιδόματα
και με vivident φιλιά.

Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου λίγο πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...

Αν εσείς τη βρίσκετε με βουτιές μες στο ρετρό,
χάνεστε και βρίσκεστε σε ταξί και σε μετρό,
αν πετάτε τον έρωτα στης ζωής τ’ ασιδέρωτα,
τότε `γώ δεν είμαι εδώ.
Ο Θεός μ’ αδίκησε και με γέννησε λαπά,
γράφω τραγουδάκια και δε γυρεύω ποσοστά,
δεν ορίζω κανένανε
κι όμως χάρη σ’ εμένανε
κελαηδούν και τα μπετά.

Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου ακόμα πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...

Πού `ναι εκείνη η χώρα που μου υποσχόσουνα παλιά,
τότε που μου έδινες σημασία και φιλιά,
πού `ναι εκείνη η πατρίδα,
τα γαλανά της τα ύδατα
δεν τα βλέπω πουθενά.
Χρόνια την προσμένω κι ωστόσο δεν ανησυχώ,
με τ’ αυτί στημένο προς της ψυχής μου την ηχώ,
την ακούω να σφυρίζει
και να σιγοψιθυρίζει την τελευταία επωδό:

"Βγάλ’ τα ρούχα σου καρδιά,
της ζωής η παγωνιά,
δεν θερίζει πια......."