'Οποιον σταθμό κι αν ανοίξεις
πάντα τα ίδια θα δεις,
μόνο φωτιές και εκρήξεις
σε όλα τα μήκη της γης.

Δάση με δέντρα καμμένα
και μολυσμένα νερά,
χιλιάδες παιδιά πεινασμένα,
τόση πολλή μοναξιά.

Κάθε εικόνα μ’ ανατριχιάζει,
μου λέει κάτι που με τρομάζει.

Αυτός ο κόσμος είναι δικός μου
και τώρα βλέπω να γκρεμίζεται εμπρός μου,
αυτός ο κόσμος είναι δικός μου,
αχ, να μπορούσα να τον σώσω μοναχός μου.

Γκρίζος ο ήλιος στην πόλη,
ομίχλη, καπνός, χημικά,
σκλάβοι οι άνθρωποι όλοι
και βασιλιάς τα λεφτά.

Βία παντού, δολοφόνοι,
ναρκωτικά και κλοπές,
γέμισαν αίμα οι δρόμοι
κι είμαστ’ εμείς θεατές.

Βγαίνει μια σφαίρα απ’ την οθόνη,
έρχετ’ επάνω μου και με σκοτώνει.

Αυτός ο κόσμος είναι δικός μου
και τώρα βλέπω να γκρεμίζεται εμπρός μου,
αυτός ο κόσμος είναι δικός μου,
αχ, να μπορούσα να τον σώσω μοναχός μου.

( Παιδική χορωδία )

Αυτός ο κόσμος είναι δικός μας
μην τον αφήνεις να γκρεμίζεται εμπρός μας,
αυτός ο κόσμος είναι δικός μας,
αύριο θα `ναι και ο κόσμος των παιδιών μας.