Στα χαμηλά τα στρώματα
με πέταξε η αγάπη,
αγάπη πονεμένη.

Όλο πιο κάτω, πιο κάτω
σε ρίχνει ο καημός.

Αφού πληγώθηκα και φαρμακώθηκα, ο φτωχός,
το πο- το ποτήρι είν’ ο γιατρός.

Σε στενοχώρια έπεσα
κι ενώ με πνίγει ο πόνος,
αργά, τα πίνω μόνος.

Όλο πιο κάτω, πιο κάτω
σε ρίχνει ο καημός.

Αφού προδώθηκα κι αναστατώθηκα, ο φτωχός,
το πο- το ποτήρι είν’ ο γιατρός.

Πολλά σκαλιά κατέβηκα,
φτάνω στο τελευταίο
και κάθομαι και κλαίω.

Όλο πιο κάτω, πιο κάτω
σε ρίχνει ο καημός.

Βαριά παιδεύτηκα μα δε γιατρεύτηκα, ο φτωχός,
το πο- το ποτήρι είν’ ο γιατρός.