Την καρέκλα που καθόσουνα κοιτώ, αγάπη μου,
και τον πόνο μου να πνίξω προσπαθώ, το σφάχτη μου,
έρημη μες στη γωνιά κι αραχνιασμένη.

Την καρέκλα σου κοιτάζω
και στον Αϊ-Φανούρη τάζω
δέκα πήχες αγιοκέρι
να σε βρει και να σε φέρει.

Γύρνα Ανάσταση να φέρεις σαν θα μπεις, καρδιοχτύπι μας,
με φιλιά και χελιδόνια της Λαμπρής στ’ άδειο σπίτι μας,
έρημη που είμαι κι εγώ σαν πεθαμένη.

Την καρέκλα σου κοιτάζω
και στον Αϊ-Φανούρη τάζω
δέκα πήχες αγιοκέρι
να σε βρει και να σε φέρει.