Είμαι ένα ντερβισάκι, αχ το λέγω,
που με διώξαν απ’ τη Σμύρνη κι όλο κλαίγω.

Και το ρίχνω στο μεθύσι και φουμάρω και χασίσι,
στο καφέ αμάν, αχ γιαβρούμ αμάν.

Όταν παίζω ταξιμάκι μερακλώνω,
την πατρίδα μου θυμάμαι κι όλο λιώνω.

Πότε φτώχεια πότε πλούτη παίζω με μεράκι ούτι,
στο καφέ αμάν, αχ γιαβρούμ αμάν.