Δυο κύματα τα μάτια σου
και `γω πιάστηκα
τι πόνο κρύβαν και καημό
δε φαντάστηκα
κορμί που πόθο λαχταρά
μες το σώμα σου
κουρελιασμένα μου πανιά
μες το στρώμα σου.

Χαρές κι ελπίδες μου
της άνοιξης που χάθηκαν
της Παναγίας τα κρινάκια
πως μαράθηκαν.

Δαιμονισμένα θαύματα
τα δυο χείλη σου
φύκια στιλπνά ακρογιαλιάς
μπρος στην πύλη σου
κορμιά στης άμμου το χαλί
μες τ’ αρώματα
γεύση αρμύρας το φιλί
καίει τα χρώματα.