Αγκαλιασμένοι στην ταβέρνα
πίνουν απ’ το παλιό κρασί.
Πίνουν αντάμα, δε μεθάνε,
πικρή που είναι η ζωή.

Ρίχνουν το δάκρυ στο ποτήρι
και πίνουνε γουλιά-γουλιά
να αλαφρώσει η καρδιά τους
και νά `βρουνε τη λησμονιά.

Απόκληροι αναζητάνε
στο κατοστάρι τη χαρά.
Εβίβα, φίλε, πάλι γεια μας,
αύριο θα κάνει ξαστεριά.