Μες στην ταβέρνα βρισιές, καπνοί,
κι εσύ, μικρούλα Μαγδαληνή,
σ’ ένα δωμάτιο πουλάς φτηνό,
δυο δεκάρες, τον ουρανό,
κι αναρωτιέμαι μες στο κρασί:
Ο κόσμος φταίει ή φταις εσύ;

Ποτέ δε σου `πα πως σ’ αγαπώ,
ήθελα τόσο να σου το πω,
δεν ήταν όμως για σε γραφτό
να βρεις στον δρόμο σου εσύ Χριστό,
κι αναρωτιέμαι μες στο κρασί:
Η μοίρα φταίει ή φταις εσύ;

Χτες βράδυ σ’ είδα σε μια γωνιά,
ένα κουρέλι μες στο χιονιά.
Τώρα, καρδούλα αμαρτωλή,
αντί για μέλι πουλάς χολή.
Πού πήγε η νιότη σου η χρυσή;
Ο κόσμος φταίει ή φταις εσύ;

Ποτέ δε σου `πα πως σ’ αγαπώ,
ήθελα τόσο να σου το πω.
Μη με κοιτάζεις σαν τον Χριστό,
δεν τ’ αξίζω, δεν το βαστώ.
Τώρα ξέρω, τ’ ομολογώ:
Ο κόσμος φταίει, μα πρώτα εγώ.