Τριγύρω φώτα και άνθρωποι χίλιοι
μα εγώ πλανιέμαι με μαύρα χείλη
Μέσα στο πλήθος εγώ είμαι μόνη
μάτια που κλείνουν, δάκρυα και πόνοι.

Μια άσπρη μέρα πότε θα φτάσει
από αγάπη να με χορτάσει.
Στην ξηρασία νερό η οξιά
κι εγώ γεμάτη φως στη μοναξιά.

Κι αν είμαι μόνη δεν απελπίζομαι
βλέπω κακία και δε σκοτίζομαι.
Από την τρέλα έχω μπουχτίσει
μια άσπρη μέρα πότε θ’ ανθίσει.