Καμιά φορά ένα κόσμο θα φτιάχνεις
που θα κρέμεται από πάνω μου
και δε με χωράει και δεν ξεκινάει
αν δεν ρίξεις το κέρμα σου
στο πρόσωπο του αγνώστου
μια κι αυτός δεν μιλάει ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ του.

Ε, και μετά, μ’ αναμμένα τα μάτια σου
θα τρέχεις προς τον διάδρομο γιατί θα πετάξεις.
Και προσπερνάς καρφωμένα φεγγάρια
ως την έξοδο που τρέχεις,
για να μην ξαναβγείς ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ σου.

Φίλους μετράς κι αγκαλιάζεις στη σκάλα,
αυτούς που πάνε προς τον θάνατο
κι αυτούς που γυρνάνε ( Οχι, μην πας )
Μη εισενέγκης ημάς, σ’ αυτό το άσυλο του τρόμου,
λέω να μην ξαναπάς ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ σου.