Είμαι όπως, οπωσδήποτε εδώ,
μήπως δεν είμαι,
μήπως, απλώς, δεν ξέρω,
μήπως δεν πιστεύω, λέω,
μήπως και δεν είμαι εγώ.

Σχέδια που γίνανε παρελθόν
και μουτζουρώνουνε το παρόν,
μαζί μου παίζω το παιχνίδι
για να ξαναρχίσω απ’ την αρχή.

Σε μια σκάλα υψίφωνου, τραγουδώ,
του ανελκυστήρα μου, το φριχτό τραγούδι,
όλο κι ανεβαίνει έναν όροφο πάνω από εκεί,
που εκπαραθυρώνεται οτο κενό του εαυτού μου,
τ’ άλλο μισό, μπροστά στα μάτια μου,
θα πέφτει σε μια κατακόρυφη γραμμή.

Ένας αγνοούμενος και μισός,
που κάνει πως δεν είμαι εγώ,
θα τρέχει σαν να μη με ξέρει
και θα προσπαθεί να θυμηθεί.
Στον μικρό τον κόσμο, κάτω απ’ το φως,
αυτός εκεί θα είμαι εγώ
που μπαίνει μέσα στο παιχνίδι,
για να ξαναρχίσει απ’ την αρχή.