Το μαύρο το πράγμα που σέρνεται
κάθομαι και σκέφτομαι.
Ίσως έρχεται, ίσως δεν έρχεται.
Μιλάει με τη γλώσσα που κρέμεται
κι εύκολα προφέρεται.
Μα δε θέλουμε ούτε να ξέρουμε.

Θα γράφει τον κύκλο που φλέγεται
στο χάρτη, με μια γραμμή,
για εκείνο το δράμα που παίζεται,
μια τελευταία σκηνή.
Στο σπίτι του αθώου που έπεφτε
και δεν μένει πια κανείς.
Έρχεται, έρχεται, έρχεται, έρχεται.

Ποτέ μα ποτέ, για κανένανε, νόημα δεν έβγαινε.
Είτε σκέφτομαι, είτε δε σκέφτομαι.
Παιχνίδια με θύματα ξέρουμε κι όλοι μας θα παίξουμε.
Είτε θέλουμε, είτε δε θέλουμε.

Το φως από μέοα μου, έπαιζε με τη σκιά της σιωπής,
τον ρόλο εκείνου, που κρέμασε, μια τιποτένια ζωή,
στου τρόμου τα ράφια που πέφτουνε με το χρώμα της οργής.
Έρχεται, έρχεται, έρχεται, έρχεται.

Κι αν έχουμε μάτια που βλέπουνε μόνον ό,τι θέλουνε,
τότε κάνουμε ότι δεν ξέρουμε.
Κι εκείνο θα γλύφει τα χέρια μας, παίρνοντας τα μέτρα μας.
Είτε ξέρουμε, είτε δεν ξέρουμε.

Το μαύρο το πράγμα που σέρνεται, μια σκοτεινή εκδοχή,
που μέσ’ στο μυαλό μας, την έχουμε δεμένη με μια κλωστή
Κι η απόσταση απ’ τον καθένα μας, είναι τόσο δα μικρή.
Έρχεται, έρχεται, έρχεται, έρχεται.