Κλείσε τις πόρτες σφαλιστά
πίσω σου αυτό το βράδυ
να μη περάσει η μοναξιά
σαν πέσει το σκοτάδι.

Και στ’ άγρια σύννεφα του νου
μαύρη ζωή καράβι
με τα πανιά της ανοιχτά
παντού φωτιές ν’ ανάβει
με τα πανιά της ανοιχτά
παντού φωτιές ν’ ανάβει.

Μέσα στης νύχτας τη σιωπή
και της αυγής τη ρότα
χάθηκανε σαν αστραπή
τα χρόνια σου τα πρώτα.


Και στα κατάρτια τ’ ουρανού
κάρφωσες το φεγγάρι
να βλέπουν τ’ άστρα όταν περνούν
το φως τους που έχεις πάρει
να βλέπουν τ άστρα όταν περνούν
το φως τους που εχεις πάρει.