Κάτι σκιές απ’ τα παλιά
χωρίς τα σώματα τους
μπαίνουνε μες στο σπίτι μου
κι ακούω τα βήματα τους.

Καπνίζουν τα τσιγάρα μου
κλέβουνε τα χαρτιά μου
πενθούνε με τη λύπη μου
γελάνε στη χαρά μου.

Χρόνια μαζί τους κάθομαι
κι ας λέω ζούμε χώρια
κι ακούω τις κουβέντες τους
και τα κρυφά τους λόγια.

Στον τοίχο σε παλιό καρφί
της μάνας μου η βέρα
και στην καρέκλα αναρριχτό
σακάκι του πατέρα.

Και `γω κρυφά καμώνομαι
πως τάχα δεν τους βλέπω
και ζω εδώ κανονικά
κι όλα τα επιτρέπω.

Χρόνια μαζί τους κάθομαι
κι ας λέω ζούμε χώρια
κι ακούω τις κουβέντες τους
και τα κρυφά τους λόγια.