Καρδιά μου ανήσυχο πουλί,
ποτές σου δε χορταίνεις
τι σαν παιδάκι μου γελάς
και πασχαλιές μου φέρνεις.

Τα χρόνια σου δεν τα μετράς
κι όλο μου τα παιδεύεις
σε κομποσκοίνι τα’ δεσες
και τις ευχές χαϊδεύεις.

Ο κάθε κόμπος μια χαρά
μια λύπη, μιαν αγάπη
και της ζωής μου τα’ ακριβά
κεχριμπαρένιο δάκρυ.

Καρδιά μου δεν μεγάλωσες
και δε γροικάς στα πρέπει
μέσα απ’ τους χτύπους σου χρησμοί
άχνα η ψυχή τους βλέπει.

Κι αν κάνει κύκλους η ζωή
και σαν θηλιά μας πνίγει
πάντα η ελεύθερη καρδιά
χάνεται μες τα ρίγη.