Περνούσε και έφευγε ο καιρός από κοντά μου
σαν μαύρος ουρανός, σαν αστραπή.
Περνούσε ο καιρός, κι ο μαύρος ουρανός
μαχαίρι καρφωμένο στη καρδιά μου.

Χαράζει στη στράτα μου και πώς με τρομάζει
η μέρα που έρχεται, η κάθε στιγμή.
Καράβι που βούλιαξε βοριάς και χαλάζι,
ρημάδι κατάντησα σ’ αυτή τη ζωή.

Περνούσαν και έφευγαν σκιές από μπροστά μου,
οι λίγες της ζωής μου οι χαρές.
Περνούσανε σκιές σαν μάγισσες σκληρές
και μέτραγα κομμάτια τα όνειρά μου.