Την αγαπούσα σαν τον ήλιο
τη λάτρευα κι ήταν κειμήλιο
μες στην καρδιά μου μέχρι χθες.
Της έδειχνα στοργή και αγάπη
μα σα το βάναυσο σατράπη
στα στήθια μ’ άνοιγε πληγές.

Την απεχθάνομαι, την απεχθάνομαι
μες στην καρδιά είναι κενή
την παρουσία της δεν την αισθάνομαι
κι ας είναι κούκλα ζωντανή.
Την απεχθάνομαι, την απεχθάνομαι.

Αυτά που είχα εγώ λατρέψει
τα έχω τώρα καταστρέψει
μ’ ένα σεισμό σε μια βραδιά.
Όμως εγώ γι αυτό δε φταίω
εκείνη το `θελε το λέω
γιατί `χε πέτρινη καρδιά.

Την απεχθάνομαι, την απεχθάνομαι
μες στην καρδιά είναι κενή
την παρουσία της δεν την αισθάνομαι
κι ας είναι κούκλα ζωντανή.
Την απεχθάνομαι, την απεχθάνομαι.