(Η πυρηνική σιωπή… αρχίζει να χάνεται…
όταν οι φωνές της Σιωπής…
και οι νέες φωνές της Μνήμης…
ακούγονται στην επιφάνεια του Πυρήνα…

Αρχίζει συγχορδία φωνητική…
από τα Άτομα της Σιωπής… και τα Άτομα της Μνήμης…)

Της Μνήμης…
Άτομα Εμείς!...

Εμείς!...
Άτομα της Σιωπής…

Αόρατα…
για Άτομα της Ύλης…

Σε κόσμους…
Άυλους… Αόρατους…

Σαν Μνήμες ζούμε… μέσα στις Σιωπές…

Εμείς… Σιωπές…
βαθειά νιώθουμε μέσα μας…
τις Μνήμες…

(Ο Πυρήνας…
αρχίζει να ακούγεται…
με ήχους Σιωπής και Μνήμης…

Αρχίζουν να αφυπνίζονται…
μνήμες… πολύ παλιές… Συμπαντικές…

Στο παρελθόν…
ό,τι… μέσα από όντα… μνήμες… είχανε υπάρξει…)

Μέσα στις Μνήμες μας…
θολές εικόνες…
ζούνε…

Από όντα…
που υπήρξανε… πολύ παλιά…

Μέσα σε Ήλιους…
σε Πλανήτες…

(Τα Άτομα της Σιωπής…
ακούγονται με σιωπηλές φωνές…
που αρχίζουν να σβήνουν…)

Μες στην Σιωπή…
τα όντα ζούσανε αληθινά…

Μες στον απόλυτο εαυτό τους…
βυθισμένα…

Νοιώθοντας…
μέσα τους… πολύ βαθειά…
πως…
η Σιωπή… η Ύπαρξη… η Αλήθεια…
είναι Ένα!...

(Ο Πυρήνας…
αρχίζει να σβήνει τους ήχους του…
μες στην Σιωπή… και στην Αλήθεια…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Συμπαντικός Πυρήνας» - 2011)