Μια φορά κι έναν καιρό, ήσουνα χρυσό φτερό
και σε λέγανε αγάπη και σε φόρεσα στην πλάτη
κι αντοχές για να πετώ, είχα σαν τον αετό.

Άστρα, ήλιος και φεγγάρι, μου γελούσαν με καμάρι
στ’ ουρανού τη γειτονιά, μ’ είχες μόνο αγκαλιά.
Άνοιξη ήταν πάντα εκεί, μια γιορτή, μια Κυριακή.

Μα δεν ήσουν το φτερό όπως ήθελα γερό
κι έπεσα ξανά στη γη, με του πόνου την πληγή
Κι έφυγες με τους βοριάδες, του καιρού τους βασιλιάδες
μ’ έχασες και σ’ έχασα, να `ξερες τι πέρασα…

Τώρα είσαι μια σκιά, που `ρχεται από μακριά
και μου φέρνει δάκρυα, στων ματιών την άκρια.