Το φθινόπωρο αυτό
να το δεις θαρρώ δε γούσταρες
Αγγαρεία εγώ
κι εσύ συνέχεια λούφαρες
Όλο βόλτες μού ήσουν
με το γκρίζο το πατίνι σου
Τώρα με χαιρετάς με το μαύρο το σκαρπίνι σου

Κι είναι κρίμα να μην ξέρω ακόμα, αλήθεια
πως μαζί σου πήρες και δυο στάλες ουρανό
Κι ίσως αύριο βράδυ σε ζητήσω
να σου γνέψω δύο λόγια απ’ αυτά που’ χω ξεχάσει να σου πω
Και των ματιών μου τη γύμνια
πάρ’ την κι άφησέ την απαλά
στη νεράιδα με τα άσπρα τα μαλλιά

Πόσα χείλη σφιχτά
για την πάρτη σου δε μίλησαν;
Πόσα αστέρια, σταυροί
απ’ τον ώμο σου δεν κύλησαν;
Μα είναι μέρες που σπας
αδιάφορα τον ώμο σου
Κι επιτέλους τραβάς
της υπόκλισης το δρόμο σου

Κι είναι κρίμα..