(Οι φωνές των γήινων όντων…
αρχίζουν να ταξιδεύουν στην ατμόσφαιρα…
ενώ νέες ουράνιες φωνές ακούγονται…
από το άπειρο του Απείρου…)

Ουράνια Σώματα!...
Εμείς!...

Βαθειά μέσα μας…
νοιώσαμε…
κραδασμούς πυρηνικούς!...

Κραδασμούς…
από ένα μακρινό παρελθόν…
που μέσα μας…
βαθειά κοιμούνται!...

Κραδασμούς…
από έναν πληγωμένο…
από Φωνές του Χρήματος…
Πυρήνα…

Το Χρήμα…
η Πηγή όλων των Κακών…
πρέπει…
να σβήσει… να χαθεί…
να εξαφανιστεί…

Σαν εφιάλτης…
κι από τη μνήμη των όντων να σβηστεί…
από εκείνον τον παράξενο…
του Χρήματος Πλανήτη!...

(Οι φωνές των ουρανίων σωμάτων…
κλονίζουν μέσα τους βαθειά…
τα χωματένια όντα…
Μετέωρα…
με «χαμένα» βλέμματα στον ουρανό…
τους μακρινούς απόηχους ακούνε των φωνών…
που ταξιδεύουνε στο Σύμπαν…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Το Χωματένιο Χρήμα» - 2014)