Σαν έρημος δρόμος
απόμεινα μόνος
κανείς δε μου βγάζει
αυτό το μαράζι.
Μονάχα εκείνη
αν έρθει το σβήνει
αλλιώς θα προσμένω
και μόνος θα μένω.

Με ρωτάνε τα μάτια μου
που πηγαίνω που τρέχω
κι η καρδιά μου τους λέει
σ’ αγαπώ μα δε σ’ έχω.

Σαν έρημος δρόμος
απόμεινα μόνος
σε κάμαρα άδεια
περνάω τα βράδια.
Την έννοια της έχω
μα πόσο θ’ αντέχω,
καρδιά λυπημένη
καημός που σε δέρνει.

Με ρωτάνε τα μάτια μου
που πηγαίνω που τρέχω
κι η καρδιά μου τους λέει
σ’ αγαπώ μα δε σ’ έχω.