(Κόσμοι… πολλοί… παλιοί… αμέτρητοι…
αρχίζουν με ανεπαίσθητα μουρμουρητά…
σαν υμνωδία πολύ απαλή… ψιθυριστή…
να διασχίζουν το απέραντο σκοτεινό Χάος…)

Μμμ… Μμμ… Μμμ… Μμμ…

Ου… Ου… Ου… Ου…

Μμμ… Μμμ… Μμμ… Μμμ…

Ου… Ου… Ου… Ου…

Κόσμοι… πολλοί… παλιοί… αμέτρητοι…

Εμείς!...

Με αόρατες μορφές…
μες από μνήμες γεννημένες…
πολύ μακρινές…

Σε απέραντο σκοτεινό χάος…
ταξιδεύουμε…

Όταν πλησιάζουμε…

Ήλιους…
Πλανήτες… Δορυφόρους…
σαν αμυδρές εικόνες… οι ζωές που ζήσαμε…
αρχίζουν να γεννιούνται…

Τότε…
ακούμε μέσα μας φωνές…

Όντων…
με ηλιακές μορφές…

Όντων…
εφήμερων… θνητών…

Αλήθειες…
ψάχνοντας να βρουν…
μες στους δικούς τους κόσμους…

(Απόλυτη…
διαστημική σιωπή ακολουθεί…
τις άπειρες φωνές των παλιών κόσμων…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *