(Από ένα Σύμπαν…
στο παρελθόν που είχε χαθεί…
με κραδασμούς απόκοσμους ηχεί…
ο χαοτικός απόηχος της Μελωδίας του Χάους…)

Η Μελωδία του Χάους…
Απέραντη…
Εγώ!...

Όλο το Χάος αγκαλιάζω…

Η ύπαρξή μου…
χαοτική…

Στης Μελωδίας του Χάους…
μέσα μου…
τους κόσμους όλους…
σκορπάω…

(Μες απ’ τις Μνήμες τις συμπαντικές…
αρχίζουν να ακούγονται φωνές…
Φωνές… που διασχίζουνε… τ’ απέραντα σκοτάδια…)

Η Μελωδία του Χάους…

Από συμπαντικές μας μνήμες…
ξύπνησε…

Με κραδασμούς απόκοσμους…
σε σκοτεινό χάος… σαν σκιά ταξίδεψε…

Μνήμης σκιά…

Σκιά του εαυτού της…

(Με μια αιθέρια αίσθηση…
απόμακρα στο Χάος χάνονται…
οι προαιώνιες… άχρονες… φωνές της Μνήμης…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Οι Μνήμες των Συμπαντικών Αιώνων» - 2015)

* * *