Δεν το `χαν καταλάβει, τ’ άνθη της μυγδαλιάς
πως πίσω απ’ τη λιακάδα, κρυβόταν ο βοριάς.
Αχ, τα περσινά τα φύλλα, τα τρόμαξε με μιας
σ’ ενός αυγού το τσόφλι, στο μαύρο του ματιού
που να σε κρύψω αγάπη, πουθενά δε χωράς.

Εκεί που δε φτάνει, ποτέ ο θάνατος
χίλιες φορές πιο καλά
να `σουνα πλάσμα, της φαντασίας μου
να `σουν σκιά.

Σε τούτο το σμίξιμο, μια πυρκαγιά με καίει
λάμψη τυφλωτική, κι ύστερα παγωνιά.
Αχ, την αγάπη την ξέρω, είναι σκιά
αυτή η αγάπη που νιώθω, είναι σκιά
σ’ αυτές τις άβολες μέρες, που ο φόβος ξενυχτά.

Να μη σε φτάσει, ποτέ ο θάνατος
χίλιες φορές ποιο καλά
να `σουνα πλάσμα, της φαντασίας μου
να `σουν σκιά.