Έφτασα μπρος στα ερείπια σου
στα δάκρυα της ομορφιάς σου
φθαρμένοι τοίχοι, σπασμένα τζάμια
δωμάτια κλειστά, δωμάτια άδεια.
Μπήκα μέσα στο έρημο κτίριο
πώς όλα αλλάζουν, τι μυστήριο…
ίχνη από κάδρα στους τοίχους και εικόνες
μοιάζει σα να ήταν χθες, ή πριν από αιώνες.

Πως θέλω να ξαναρθούν τα χρόνια της Golden Horse.

Άκουσα παιδικές φωνές
που δραπετεύσαν απ’ το χθες
στο φεγγαρόφωτο να με συναντήσουν
στο παιδί που ήμουνα να με συστήσουν
Κοίταξα γύρω κι όπως πάντα.
μ’ είδα σε εκείνη τη βεράντα
να λαχταράω να της μιλήσω
στη μνήμη για πάντα να την κρατήσω.

Πως θέλω να ξαναρθούν τα χρόνια της Golden Horse.

Και όπως σβήνανε οι φωνές
μακριά μου πέταξε το χθες
στους άδειους τοίχους στα τζάμια είδα
της Golden Horse τη σπασμένη πινακίδα.
Στα μάτια μου έμεινε για πάντα
το καλοκαίρι εκείνο κι η βεράντα
αυτό το κόμπιασμα μπροστά της
κι έμεινε αιώνια η ομορφιά της.

Ποτέ δε θα ξαναρθούν τα χρόνια της Golden Horse.