Κορίτσια χαμένα στη νύχτα
με γόβες, αστέρια και χάντρες.
Γυναίκες με ψεύτικα νύχια
που ψάχνουν για γνήσιους άντρες.

Κρατάνε μια πούδρα κομμάτια
με κόκκινα χείλια σαν αίμα.
Βαμμένα τα όμορφα μάτια
μα όμως δεν έχουνε βλέμμα.

Ψάχνουν να βρουν το τι τους φταίει
κι είναι πολύ, πολύ λυπημένες.
Πονάει η ψυχή τους και κλαίει
πρωί που γυρνάν ξεβαμμένες.

Και πέφτουνε να αρρωστήσουν
πού να’ ναι η μεγάλη αγάπη.
Κι έτσι ξεχνάνε να ζήσουν
πικρή η αδικία σαν χάπι.

Ψάχνουν να βρουν το τι τους φταίει
είναι πολύ, πολύ λυπημένες.
Και ύστερα φεύγουν τα χρόνια,
γερνάνε οι ωραίες κοπέλες.
Και βρίσκουν στη μαύρη τους τσάντα
το φόβο και δυο καραμέλες.

Καραμέλες
το φόβο και δυο καραμέλες
το φόβο και δυο καραμέλες.
Κορίτσια με όμορφα μάτια
μα όμως δεν έχουνε βλέμμα.