Ποια θα με πάει σπίτι απόψε,
ποια θα με πάει,
νύχτωσε κι έχει πιάσει καταιγίδα.
Μια γυναίκα από το χέρι με κρατάει
μια ακόμη που δεν έχει ελπίδα.

Ποια θα με πάει σπίτι απόψε,
ποια θα με πάει
κρύες φιγούρες παραπονεμένες.
Είναι αργά μια καληνύχτα θα με φάει
και δεν αντέχω πια μέρες χαμένες.

Ποια θα με πάει σπίτι απόψε
ποια θα με πάει
αφού δεν είσαι εσύ τι νόημα έχει.
Να σε ξεχάσω θέλω κι όλο αυτό πονάει
μόνος στο δρόμο έχω σταθεί κλαίω και βρέχει.

Πόσο κουράστηκα να μην υπάρχει λύση
εκείνη που ήσουνα πια δε θα γυρίσει.
Να `ρθει κοντά μου και να μου μιλήσει
και ότι ήμουνα να μου θυμίσει.

Το εαυτό μου πια ποτέ δε θα αφήσω
μ’ είχε σκοτώσει αλλά διάλεξα να ζήσω.
Κι όποια με πάει σπίτι απόψε,
όποια θα με πάει
θα αφεθώ κι ίσως την αγαπήσω.

Το εαυτό μου πια ποτέ δε θα αφήσω
μ’ είχε σκοτώσει αλλά διάλεξα να ζήσω.
Κι όποια με πάει σπίτι απόψε,
όποια θα με πάει
αυτή να ξέρετε πως θα την αγαπήσω.