Με παίρνει το, με παίρνει το φιλότιμο
κι απ’ το παράπονό μου
δακρύζουνε, δακρύζουνε τα μάτια μου
και λιώνω απ’ τον καημό μου.

Θέλω σε όλους να το πω
μα ποιος να με πιστέψει
πως μια γυναίκα αγάπησα
και μ’ έχει καταστρέψει.

Μια νύχτα έφυγε μακριά
χωρίς χωρίς να με ρωτήσει
και στ’ ορφανό σπιτάκι μας
δε θα ξαναγυρίσει.

Θέλω σε όλους να το πω
μα ποιος να με πιστέψει
πως μια γυναίκα αγάπησα
και μ’ έχει καταστρέψει.

Στην ρημαγμένη κάμαρα
κοιμάμαι τώρα μόνος
να την ξεχάσω δεν μπορώ
και με πληγώνει ο πόνος.

Θέλω σε όλους να το πω
μα ποιος να με πιστέψει
πως μια γυναίκα αγάπησα
και μ’ έχει καταστρέψει.