Εγώ αν δεν κλάψω μια ώρα μονάχα
στην ψεύτρα ετούτη ζωή,
κλαδί δε θ’ ανθίσει ποτέ μες στην πλάση
κι ο ήλιος ποτέ δε θα βγει.

Στην αγάπη κατάρα με δέρνει
κι απ’ το μίσος του κόσμου πονώ,
την σκιά μου κανένας δε θέλει
κι ούτε ακόμα κι η γη που πατώ.

Και αυτός π’ αγαπούσα με άφησε μόνη
δε θέλει στιγμή να με δει
ο πόνος με πνίγει γι αυτόν νύχτα-μέρα
με δάκρυ ποτίζω την γη.

Στην αγάπη κατάρα με δέρνει
κι απ’ το μίσος του κόσμου πονώ,
την σκιά μου κανένας δε θέλει
κι ούτε ακόμα κι η γη που πατώ.