(Μες στης Ελευθερίας τον Ναό…
νέες φωνές ελεύθερες…
με ήχους υμνητικούς…
αρχίζουνε βαθειά…
στην ουσία της ύπαρξης του Ναού να ταξιδεύουν…)

Όντα!...
Της Μάνας Γης!...
Εμείς!...

Χωματένια όντα!...

Απ’ της Ελευθερίας τον Ναό…
στο Σύμπαν το Άπειρο!...

Στην ιερή ύπαρξή του ορκιζόμαστε!...

Ποτέ!...

Ανθρώπινα όντα…
όσο ζούμε δε θ’ αγγίξουμε…
για χωματένιες πίστεις και ιερούς πολέμους!...

Η ύπαρξη της ζωής η ιερή…
στο μέλλον…
ποτέ δε θα χαθεί!...

Ποτέ!...

Μες σε πρωτόγονων…
αλαλαγμούς και μίσους κραυγές…
υπνωτισμένων όντων!...

Όντων…
που μόλυναν στο παρελθόν…
την αιθέρια αίσθηση της Μάνας Γης…
πριν γίνουν για τους «ιερούς» σκοπούς τους σκόνη!...

Της ύπαρξης το χάος ατενίζοντας…
τα θνητά όντα…
μες στο απατηλό φαινόμενο της ζωής…
δεν μπορούν να υπάρξουν!...

Μόνο αν κάπου υποταχθούν…
η ύπαρξή τους ηρεμεί!...

Στις κοιμισμένες συνειδήσεις τους…
το υπαρξιακό τους αδιέξοδο…
θάβοντάς το βαθειά…
ελεύθερα υποτάχθηκαν σαν δούλοι!...

(Μες απ’ την ύπαρξη του Ναού…
οι ελεύθερες φωνές…
σε άλλους πιστών…
Ναούς… Τεμένη…
και άλλους χώρους λατρείας…
σε όλες τις περιοχές του κόσμου…
αρχίζουν να αιωρούνται…)

* * *

(Από το έργο του Θεόδωρου Γκλαβέρη,
«Ο Ναός της Ελευθερίας» - 2016)