Γεράκια πέσανε στη γη
και οι λαοί χωρίς φωνή έγιναν οδοιπόροι.
Και θλίβεται ο ουρανός
που της δικαίωσης το φως γίνεται μοιρολόι.

Πώς να γυρίσω τα νερά σε αντίθετη πορεία
να ξαναχτίσω γέφυρες που είχαν ιστορία.
Να ξανατρέξουν με ορμή και τα ξερά ποτάμια,
να ξεδιψάσουν τα πουλιά απ’ της φωτιάς τη λαύρα.

Μικρή πατρίδα μου εσύ
στου παραλόγου τη σκηνή όμηρο σε κρατούνε.
Σε ορίζουνε χίλια θεριά
και λαβωμένα τα πουλιά φεύγουνε να σωθούνε.

Πώς να γυρίσω τα νερά σε αντίθετη πορεία
να ξαναχτίσω γέφυρες που είχαν ιστορία.
Να ξανατρέξουν με ορμή και τα ξερά ποτάμια,
να ξεδιψάσουν τα πουλιά απ’ της φωτιάς τη λαύρα.

[ Ποτέ δε θα καταλάβω
γιατί ακόμα και ο αέρας που αναπνέω
μ’ ανατριχιάζει αδερφέ μου, σε αυτό τόπο,
σε αυτά τα χώματα είναι οι μυρωδιές μου.
Δε γκρεμίστηκαν οι γέφυρες,
μερικές πέτρες πήρανε αδερφέ μου,
μερικές πέτρες. ]

Να ξανατρέξουν με ορμή και τα ξερά ποτάμια,
να ξεδιψάσουν τα πουλιά απ’ της φωτιάς τη λαύρα.