Εσύ που χορεύεις με τα πόδια γυμνά
πάνω στου νου μου τα άγρια βάτα
είσαι από κείνη τη φυλή των ανέμων
που φέρνουν μονάχα θλιμμένα μαντάτα.

Έχεις μια διάθεση για αφορισμούς
κι η αγκαλιά σου αντίφασης άντρο
άσε στην άκρη τα γκρίζα φιλιά
στους μελλοθάνατους πηγαίνει το μαύρο.

Το στρόβιλο αυτόν που ονομάζεις χορό
εγώ τονε βλέπω σαν άρμα πολέμου
εσύ μπαίνεις μέσα με βήμα απαλό
κι εγώ με μια μοίρα θανάτου στο βλέμμα.

Εγώ που βαδίζω με τα χέρια ανοιχτά
μες στων ματιών σου την κόκκινη αρένα
είμαι απο κείνη τη φυλή των τρελών
που ερωτεύονται αιχμηρά πεπρωμένα.

Της συγκυρίας το φάσμα αγκαλιάζω
και η ψυχή μου της καταιγίδας λίκνο
αν δεν αντέχεις το λέοντα μικρή μου
ψάξε να βρεις παραμύθι με κύκνο.