Σχολείο δεν πάει, δεν πάει η Δανάη
το γάλα της δε θα το πιει
αν πριν από όλα δεν πλυθεί
το φάντασμα που αγαπάει.

Το πλένει ξανά και ξανά σε μια σκάφη
το τρίβει, βγάζει τις βρωμιές
γιατί έχει πάντοτε πολλές
με τόσες ζωές που υπογράφει.

Κι όταν το απλώνει στο μπαλκόνι
άσπρο σεντόνι αστραφτερό
ξέρει η Δανάη πως στεγνώνει
το φάντασμά της καθαρό.

Στον ήλιο το φάντασμα μόλις στεγνώσει
αμέσως θα εξαφανιστεί
στον ουρανό θα εμφανιστεί
σαν σύννεφο που έχει θυμώσει.

Μα πάντα επιστρέφει λες και μετανιώνει.
«Αχ, πάλι έτρεχες μακριά.
Δες πως λερώθηκε η σκιά»
γλυκά η Δανάη το μαλώνει.