Γραμμούλες του προσώπου μου
ξέγνοιαστες, μαρτυριάρες
που μολογάτε τη χαρά
τη λύπη και το χρόνο

Ο ήλιος σας ζωγράφιζε
ο αέρας πελεκούσε
χάραξαν ρότα και στρατιά
να βρει ο ιδρώτας δρόμο

Του χαμογέλιου μαχαιριές
βαθιά ζωγραφισμένες
του πόνου και της θλίψης μου
πάνω μου χαραγμένες

Στο γέλιο γεννηθήκατε
και πήρε ο χρόνος σχήμα
ταξίδι δίχως γυρισμό
από το πρώτο βήμα.....

Εκεί που πήρα το φιλί,
το πρώτο μου σημάδι
κανακεμένη αυλακιά
στο πρόσωπο ψεγάδι

Μελάνι ανεξίτηλο
ανατολή μου, δύση
κανένα ως το τέλος μου
χέρι δε θα σε σβήσει