Σαν πύργος στέκω δυνατός και τρέμω σαν καλάμι
δειλιώ κι αποκοτώ μεμιάς γελώ και κλαίω αντάμη
το φως σκοτάδι μου γεννά, το πλούτος με φτωχαίνει
πίκρα μου προξενά η χαρά, το δρόσος με μαραίνει
σ΄ώργιο περβόλι βρίσκομαι κιεις φυλακή κρατούμαι
μές σε λιμνιώνα άραξα κι άγριο καιρό φοβούμαι
περίσσια νιότη κι ομορφιά, σπλάχνος και καλωσύνη
μου καμασίνε τη καρδιά στο πόθο να συγκλίνει
μήδ΄ο χειμώνας νέφαλα τόσα μπορά σηκώσει
με ταραχή κι ανεμική τον ήλιο να θαμπώσει
όσοι ’ ς το νου μου λογισμοί γεννιούνται και ποθιούσι
σ’ ελπίδα ομάδι κι ΄ς πολύ φόβο να με κρατούσι
βασανισμένη μου καρδιά , νου μου διασκορπισμένε
τυραγνισμένε λογισμέ και κατακουρασμένε
ποιά μέλλετε να πιάσωμε στράτα ορμηνέψατέ μου
κι εις το μικρότερο γκρεμνό να πέσω δείξετέ μου