Ξεθάβουμε και πάλι το τσεκούρι του πολέμου
σύντροφοι στη θλίψη μας τα χρώματα του ανέμου
τα πολεμοφόδιά μας έχουν πια τελειώσει
μα οι μάχες μαίνονται προτού να ξημερώσει

Βία πλημμυρίζουν τα μάτια μας ακόμα
δάκρυα θανάτου ποτίζουνε το χώμα
μας έχουνε κυκλώσει άγρια σκυλιά
μας έχουνε φορτώσει με σκουπίδια την καρδιά

Γιατί
"δεν υπάρχει πια κανείς
που να μετατρέπει σε ζωή τον εφιάλτη
κανείς
δεν υπάρχει πια κανείς
όλοι έχουνε μάθει στη ζωή να υπνοβατούν"

Κι εγώ
που πάω να τρελαθώ
στα δύο να σκιστώ
θα σβήσω ή σφιχτά θα κρατηθώ
τραβάνε τα σχοινιά
δεν παίρνω ανάσα

Δεν έχω απαντήσεις
δεν υπάρχουν απαντήσεις

Όσα είδωλα κι αν τσακίζω
είμαι ακόμα σκυμμένος στα γόνατα
ψάχνω έδαφος ν’ ακουμπήσω
να σ’ αγγίξω μα αλλάζεις ονόματα