Καλήν εσπέραν, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θείαν βάπτισιν να πω'ς τ’ αρχοντικό σας.
Σήμμερον έρχετ’ ο Χριστός, ο του παντός δεσπότης,
προς Ιορδάννην ποταμόν, σκιρτά η ανθρωπότης.
Τον Ιωάννην Πρόδρομον κράζει να τον βαπτίση,
με την αγίαν χείραν του να τον χειροθετήση.
Του λέγει, «έλα Πρόδρομε, και βάπτισμ΄επι τέλους,
δια να σώσω τον Αδάμ εκ της φθοράς του γένους.
Απόθες φόβον άπαντα κι εκτείνον σου την χείραν,
'ς σάρκαν φθοράς, ανθρώπινον, της ιδικής σ’ όμοίαν».
Τότε λοιπόν ο Πρόδρομος με άκραν του δειλίαν,
προσπίπτει και παρακαλεί αυτού την δεσποτείαν.
Του λέγει, «πώς ο δούλος σου εγώ για να τολμήσω,
εσέν τον παντοδύναμον, και πώς να σε βαπτίσω;
Όπου αυτοί οι άγγελοι στέκονται εμπροσθέν σου,
με έκπληξιν και θαυμασμόν, και φόβον ψέλλοντες σου
ύμνον τον επινίκιον και την δοξολογίαν,
δεικνύοντες δε εις ημάς την πάντοδυναμείαν!
Μάλιστα εγώ χρειάζομαι να βαπτισθώ από σένα,
και πως συ καταδέχεσαι να έλθης εις εμένα;
Με όλον τούτον, Βασιλεύ, είμαι στον ορισμό σου,
και θέλω γίνει βάπτιστής, στο σώμαν το δικόν σου».
Τότε λιπόν ο Πρόδρομος έντρομος τον βαπτίζει,
αυτόν τον αναμάρτητον, στον ποταμόν βυθίζει.
Ο Ιορδάνης ποταμός προς τα οπίσω στράφην,
τα ρειθρά, τ’ αναχαίτισεν και όλος ενεστάθην.
Οι ουρανοί αννοίγονται, το πνεύμαν κατεβαίννει,
ωσάν λευκή περιστερά στην κορυφήν του μένει.
Αγγέλοι και αρχάγγελοι χίλιοι παραστέκουν,
με έκπληξιν και θαυμασμόν ίστανται και τον βλέπουν.
Φωνή δε του γεννήτορος εις όλους ενηχείται,
και μαρτυρία αψευδής εις πάντας εισηγείται.
«Ούτος ο Βαπτιζόμενος είν’ ο αγαπητός μου,
εις όν εγώ ηυδόκησα την λύτρωσιν του κόσμου.
Στον κόσμον όθεν σήμμερον γέγονεν σωτηρίαν,
χαρά και αγαλλίασις, και πανευδαιμονία».

Εις πολλά τα έτη